اینکه طاقت ها جوانی می کند

ناتوانی ، ناتوانی می کند

گر همه خاک از زمین گردد بلند

بر سر ما آسمانی می کند

بسکه فطرتها ضعیف افتاده است

تکیه بر دنیای فانی می کند

نیست کس اینجاکفیل هیچکس

زندگی روزی رسانی می کند

عصمت از تشویش دنیا جستن است

نفس را این قحبه، زانی می کند

در تب و تاب نفس پرواز نیست

سعی بسمل پرفشانی می کند

قید هستی پاس ناموس دل است

بیضه داری آشیانی می کند

از چه خجلت صفحه ام آتش زند

چون عرق داغم روانی می کند

هرکه را دیدم درین عبرت سرا

بهر مردن زندگانی می کند

بی دماغم ، غیر دل زین انجمن

هرچه بردارم گرانی می کند

آنقدر از خود به یادش رفته ام

کاین جهانم آنجهانی می کند

هیچ می دانی که ام ای بی خبر

شاه ما را پاسبانی می کند

کلک بیدل هرکجا دارد خرام

سکته هم ناز روانی می کند